Fantasy [wydzielony]

Sushi

Medea, ja mam awersję do polskiej fantastyki. Szczególnie do tej tzw. "alternatywy" - czas i miejsce historyczne, bohaterowie wszelacy, wydarzenia jak z kosmosu. Typu Polacy wygrywają Drugą Wojnę Światową, Czechy są potęgą kolonialną, Sobieski miast bić się z Turkami, z nimi współpracuje, a Adolf zostaje uznanym malarzem. Generalnie nie lubię polskiej fantastyki. Wyjątki można by policzyć na palcach ręki pechowego drwala: Sapkowski, Kossakowska, Grzędowicz, w tym ci ostatni za jedną książkę. To stawia barierę przed przyszłą karierą fana Ćwieka czy pani Nocarz.

Katsuhiko

Gorzkie słowa, niemniej jednak każdy ma prawo do swojego zdania i nikogo nie należy przymuszać do zmiany poglądów.

Aisatsu!!!^*^!!!

Desmei

Hm, ja na początku czytałam tylko światowe klasyki (poczynając od Tolkiena, przez LeGuin, Vance'a w którym się wprost zakochałam, Marion Zimmer-Bradley, Andre Norton, przez którą niestety przebrnąć nie mogłam, Robin Hobb i paru jeszcze innych), potem-po pierwszym konwencie- "rzuciłam" się na polską fantasy, bo głupio było nie znać Wink

Ale teraz wracam z powrotem do klasyki, czytam Amber, Pieśń Lodu i Ognia, rozglądam się za "Był sobie raz na zawsze król" i ogólnie wszystkim, co mnie zaciekawi.
Polska fantasy ciągnie mnie coraz mniej. Lubię Pilipiuka jako czytadło, zresztą to "kolega po fachu" i obiecał że przyjedzie do nas na wykopy, czytałam panią Kozak i byłoby całkiem fajnie, gdyby nie zdecydowała się na trylogię, Kres- bujny język, fabuła gdzieś się wśród niego gubi, oj opornie mi to momentami szło, Kossakowska- prawda, klasa, stylistycznie, narracyjnie, pod względem kreacji postaci- genialna, ale przy okazji fabuły ma przewidywalne. Cały czas odnoszę wrażenie, że autorzy wychodzą z założenia, że nie można mieć wszystkiego i zawsze coś w tych książkach, że się tak wyrażę, "leży".

Sushi

Nen

Dla mnie z polskiej fantastyki istnieje jak na razie Kossakowska, Sapkowski oraz wszelkiej maści historie o Jakubie Wędrowyczu Pilipiuka. Reszta hmm powiedziałabym raczej średnio lub zdecydowanie poniżej jakiejkolwiek skali. Nudne/przesadnie rozwleczone/dziwne/epitet wstawiony przez Ciebie (niepotrzebne skreślić). Ogólnie uwielbiam fantastykę, ale niestety nie w naszym rodzinym wykonaniu.

Katsuhiko · Wysłany: Sob 18:35, 01 Mar 2008 Temat postu:

Witam po dlugiej przerwie, wróciłam:)

Na wizjonera-rewolucjonistę to chyba sobie jeszcze poczekamy...tak samo jak na nową ksoążkę Sapkowskiego...

Wędrowycz jest bosski!

Aisatsu!!!^*^!!!

Sushi · Wysłany: Sob 19:35, 01 Mar 2008 Temat postu:

Wędrowycz? Ten pijany dziad? Mocium Pani, zdradź mi trzy jego "boskie atrybuty", to może rozważę porwanie się na wiejską książeczkę (vel. książeczkę o wsiowym podwórku i wsiowych postaciach, stosować zamiennie).

Nie odmówiłabym dobrej, nie koncentrującej się na polskiej historii (bądź swobodnie krążącej w rejonach Europy środkowej) fabuły rozgrywającej się w czasach historycznych z elementami fantastyki. Może nie stuprocentowa, ale wyborniejsza.

Sapkowski zaś ma obecnie przerwę w pisaniu. Ktokolwiek wie, kiedy się ona zakończy...

Katsuhiko · Wysłany: Sob 19:47, 01 Mar 2008 Temat postu:

Sama zapewne przyznasz, że każdy potrzebuje od czasu do czasu odetchnąć od wszystkiego, czego się tyka. Tak samo jest też z lekturą. Cudownie jest siedzieć nad Tolkienem, czy innymi Mistrzami Pióra i zwiedzać ich krainy, przeżywać przygody ich bohaterów, czy głowić się nad postawionymi przez nich zagadkami. Jednak przychodzi taka chwila, kiedy mając serdecznie dość wszystkiego masz ochotę sięgnąć po coś niezobowiązującego. Taką właśnie lekturą; niewymagającą, pozwalającą odpocząć, jest ksiąg kilka o Wędrowyczu. Pilipiuk szaleje na kartach każdego z opowiadań o wioskowym egzorcyście, ukazuje absurdy i życie na polskiej wsi a także pijaństwo, a robi to w sposób lekki, łatwy i przyjemny, a także prześmiewczy.
Starczy?

Pozostaje mieć nadzieję, że nie będziem czekać ZBYT długo na novum od Pana Sapkowskiego.

Aisatsu!!!^*^!!!

lisz666

A czy ktoś z was czytał Zelaznego? Świetna książka "Donerjack", i wiele innych.

Sushi

Kupiłam sobie wszystkie dostępne na rynku tomy "Pieśń lodu i ognia" Martina i zabieram się za ucztę! Very Happy

Tuszę, że szybko i przyjemnie się z tym uporam pomimo ich obszerności, łykając je w całości jak najlepsze książki o Harry'm (niestety, dwie najgrubsze części były najgorsze).

Ann

Polecam serie książek "Miecz Prawdy" Terry'ego Goodkind'a