Oczami Medei - Krótka wycieczka po Warszawie.

Medea

Oczami Medei – Krótka wycieczka w Stolicy,
Czyli
Jak spędzić w niej dwa dni i nie stracić głowy.

Jak bywa w powieściach, żyje sobie pewna bohaterka i mieszka w dużym albo małym miasteczku. Gdyby opowieść snuła się o mojej skromnej osobie, zaczęłaby się w Katowicach, gdzie spokojnie egzystuję, wśród szarych kamienic, wśród brudu i ogólnego niezadowolenia z niskiej prezentacji mojego miasta.

Jednak nigdy nie myślałam, aby się przeprowadzić, bo w końcu tutaj się wychowałam, tutaj spacerowałam, to tutaj kupiłam pierwszy komiks i książkę. Tak, Katowice to moje miasto, ale trzeba świat zwiedzać, trzeba być odważnym, mieć jaja ze stali po prostu, a mówiąc krótko - ruszyć do Warszawy.

Medea zatem wpakowała się z Rodzicami w samochód, zapięła pas i pojechała do Stalicy. Fakt, podróż w sobotę była miła i przyjemna, bo w końcu z Babcią. No i z Rodzicami, ale to pomińmy. Faktem jest, że jako jedyna spakowana byłam na pobyt dłuższy niż weselny, czyli sobotnio-niedzielny. Bo Wujaszek z Cioteczką zaprosili, no to Medea przyjmuje zaproszenie i jedzie podekscytowana do Warszawy. Drogi niczym się nie różnią, stwierdziłam po jakimś czasie, nawet korki takie same, stać trzeba i kropka. Zachwyt? Nie, nawet nowe, lśniące i czyściutkie wysokie bloki nie zaparły mi tchu w piersiach. Nawet, krótko mówiąc, apartamentowiec, w którym, jak się okazało, mieszka Wujek. Jednakże nie będę mówić tutaj o sobocie i niedzieli, gdyż nie działo się nic, o czym warto by było mówić. W końcu każdy był kiedyś na ślubie, no może nie swoim, ale był. A jak był na swoim, to wie jeszcze lepiej.

Co trzeba przyznać niedaleko centrum znaleźliśmy się niemalże w całkowitej głuszy, gdzie nawet zasięgu w komórce nie było. Wyczyn niesamowity, zważywszy na obecne czasy. Jednak "Ranczo Bena"<nie śmiać się!> okazało się całkiem miłym miejscem i nawet łóżko miałam wygodne, co bardzo się przydało po pewnej ilości jedzenia i picia, no i paru podrygów na parkiecie. Co miłe, w niedzielę obudziłam się w dobrym humorze, nastroju i zdrowiu. Jednak pełna obaw - co to miasto szykuje dla mnie w nadchodzących dniach?

Pierwszy dzień właściwego pobytu, poniedziałku dla niezorientowanych, zaczęłam przed godziną dziewiątą. Wyspana, najedzona, umyta, uczesana (a to już coś!) i ubrana czekałam, aż wstanie mój Kuzyn. Do godziny czternastej czekałam, aż wstanie. Ale za to zdążyłam obejrzeć moje ulubione programy w telewizji, a wujostwo ma nawet kablówkę. Możliwość ciągłego przełączania programów w większej ilości niż ośmiu zaliczam do rozrywki na wysokim poziomie.

Nareszcie Kuzyn wstał, przywitał się z kotem Fiodorem, psem Jumpim i papugą Jackiem (uff...), i rozpoczął przygotowania do wyjścia. Chwalmy Łąki Umajone, zrobił to wszystko w jakieś 45 minut, nawet zdążył coś przekąsić i RUSZYLIŚMY.

Pierwsza myśl:" Kuzyn, lat 14, wygląda jak mój starszy brat, jest wyższy ode mnie o ponad dwie głowy, a ja i tak zawsze czuję się jak dziecko... hmm... fajnie!". Możecie to sobie wyobrazić.

Podróż tramwajem gorąco polecam! Nawet bilety i kasowniki mają zupełnie inne od katowickich, bilety są małe, a kasownik na chwilę "pożera" bilecik, a potem go zwraca. Wolałam dać Kuzynowi skasować bilet, niż pokazać wszystkim, że nie umiem się posługiwać kasownikiem. Uważam, że była to mądra decyzja, Mamusia była ze mnie dumna! Tramwaj przejeżdżał przez Most Poniatowskiego. Przyznam, zrobił na mnie wrażenie, ale bardziej ta część niewyremontowana, z duszą. Nie rozumiem, dlaczego wszyscy psują stare piękno jakimiś kolorami i innymi zabiegami. Nie próbują nawet zachować tego czegoś, co ma w sobie starość. Ta odrobina melancholii, zadumy i piękna.

Dojechaliśmy do Centrum. Powiem szczerze i bez bicia, jego ogrom przeraził mnie i przytłoczył. Mnóstwo ludzi, pełno sklepów, na przejściach dla pieszych masy chodzącego mięsa. Ochyda. Za pierwszy cel postawiliśmy sobie Pałac Kultury. Chcieliśmy wejść na górę, jakąś windą wjechać, ale poślij gdzieś takie ciemnoty jak my. Mówiąc krótko, nie dotarliśmy na szczyt. Za to jest tam kino. I nawet nowości mają! Takie, co u nas nie dają w kinach, bo po co dawać w Katowicach? Sam Pałac Kultury to po prostu ogromny budynek, wokół pomniki robotników, każdy wie i nic w tym ciekawego. No, może w małym parku obok ładna fontanna.

Chciałam w sumie pobłądzić wokół, pomacać te pomniki, ale Kuzyn stwierdził, że jest głodny. No i poszliśmy do Złotych Tarasów. Trzypoziomowe! Konstrukcja - super. Ilość sklepów - obłęd. Jedzenie - żenada. Ale zjadłam Fast Food, co jest u mnie dość rzadkie, aby nie powiedzieć, że znikome, gdyż nie przepadam za starym olejem, mięsem niewiadomego pochodzenia i picia za wszystkie pieniądze, w którym jest 3/4 wody i 1/4 Pepsi, której nie lubię. Nic dziwnego, ze w KFC dolewasz, ile chcesz. Później Kuzyn przejawiał zainteresowanie bieganiem po sklepach, co dla mnie jest istną torturą, ale dałam radę przebrnąć przez 3 albo 4. Potem niemalże wywlokłam go z Tarasów i odetchnęłam z ulgą.

Kuzyn zrozumiał, że takie centra mnie nie bawią i pokazał mi KDT. Jest to wieeeelkie targowisko, ale takie zamknięte. Istne cudo! Pełno stoisk, nawet z markową odzieżą. Cuda na kiju, duperelki, cichy, buty, jakieś błyskotki, nawet żarcie, ale nie tknęłabym, bo po co narażać swój żołądek? Nawet stoisko, gdzie tatuaż ci zrobią i wykolczykują był. No a tego w Katowicach nie ma, takich bud na targu nie znajdziesz. Niestety, zaś Kuzyn rozpoczął błądzić po tych wszystkich fatałaszkach i buciorach, to znów czułam się jak jego młodsza siostra, ciągnąc go i jęcząc "CHOOOODŹ JUUUUŻ!!!". Się ludzie na mnie dziwnie patrzeli.

Wyszliśmy z KDT i chcieliśmy jeszcze pobłądzić po Centrum (jak się okazało, nawet Kuzyn się prawie ze mną tam zgubił), ale zaczęło padać. No, ściślej, lać po prostu. Dlatego też wróciliśmy szybko do domu, przemoczeni, a Kuzyn zeżarł jeszcze hamburgera. Ileż można?

Odgrażałam się, że obudzę go wcześniej we wtorek, a sama wstałam o 12.30. Coś z tym warszawskim powietrzem musi być. Za to Wujaszek zrobił mi grzanki, co bardzo mnie ucieszyło, bo ja się cieszę z takich małych gestów miłych. Kuzyn obudził się trochę później, zjadł. Wujek z Ciocią postanowili, że z Kuzynem sobie sami w Warszawie nie radzimy i dlatego zabrali nas na Starówkę.

Mówię z ręką na sercu, wspaniałe kamieniczki i urokliwy klimat miejsca wprawiły mnie w lekki zachwyt. Coś , co najbardziej mnie wzruszyło: wszystko odbudowano po wojnie, prawda? A tu takie śliczności. Na kamieniczkach pełno odniesień do Biblii, wszędzie widziałam elementy, o których czytałam. Wzruszył mnie kościół, w którym znajdowało się pełno pamiątkowych tablic, groby biskupów i gotycki klimat, wspaniały i niepowtarzalny. Czułam się mała w tym kościele, otoczona zewsząd historią i Bogiem. Wyszłam z kościoła z sercem przepełnionym przeświadczeniem, ile nasz Naród wycierpiał i ile jeszcze go czeka.

Później Wujek dał mi swój aparat. Ciężki jak cholera, pełno guziczków i pokręteł, aż się pogubiłam w tym wszystkim, a Wujek latał za mną i koniecznie chciał mi poprawiać zdjęcia i pokazywać, jak mam zrobić, aby były "lepsze". Zapomniał, że Medea-antytalent nie miała w rękach jeszcze takiego sprzętu, ale pomińmy ten skromny szczegół. W każdym razie, zrobiłam dużo zdjęć. Po swojemu, ale zrobiłam i do tej pory ich nie dostałam. Nie, żebym była jakaś niezadowolona, ale wrr, rozumiecie.

Najbardziej jednak spodobał mi się Kościół św. Anny. Na fasadzie znajdują się cztery rzeźby, bardzo piękne i duże. Przedstawiają czterech ewangelistów ze swymi symbolami:

Mateusz - anioł, chociaż wielu mówi, że jego symbolem jest po prostu człowiek, a skrzydła dodane są jak u zwierząt innych ewangelistów,

Marek - lew,
Łukasz - wół,
Jan - orzeł.

Wnętrze kościoła zapiera dech w piersiach, opływa złoceniami, rzeźby wchodzą jedna na drugą, człowiek sam nie wie, gdzie ma patrzeć i musi pilnować, aby mu szczena nie opadała za często. Ja musiałam się bardzo pilnować, chociaż między Ciocią, Kuzynem a mną wyniknęła bardzo ciekawa dyskusja o Czarnej Biblii, Szatanie i opętaniach. Po wyjściu dalej fotografowałam, co chciałam. Oczywiście Wujek dziwował się, dlaczego nie robię zdjęć Kolumnie Zygmunta, ale po kiego mi jakiś Zygcio na zdjęciach, skoro na kamieniczkach są śliczne gołąbki z kamienia?

Rzecz jasna, rodzinka zgłodniała i postanowiliśmy pojechać na jakieś jedzonko. Łazienki (Wujek mówił o nich cały czas WC: "To do WC pojedziemy kiedy indziej!") postanowiliśmy pozostawić, abym miała pretekst, aby znów przyjechać, co przyjęłam z ogromnym entuzjazmem. Na tym skończyła się wycieczka po Warszawie.

Następnego dnia, w środę, obudził mnie zapach naleśników. Pierwszy raz w życiu wcinałam rano naleśniki z odrobiną dżemu, bitą śmietaną i truskawkami, co jeszcze bardziej podsyciło mój apetyt na kolejne zwiedzanie Warszawy. Niestety, tego same dnia, po godzinie piętnastej, wyruszyliśmy do Katowic. Z powodu mojej choroby lokomocyjnej i Aviomarinu przespałam 3/4 podróży i Kuzyn nie miał z kim pogadać. A dobrze mu tak, bo mojego misia od Wujka, Sebusia, chciał maltretować, sadysta jeden!

Co najlepiej wspominam z pobytu w Warszawie? Środowe śniadanko!

Mam nadzieję, ze spodobała Wam się moja krótka relacja z wycieczki ^^ postaram się wydusić od Wujka zdjęcia!

lisz666

Brawo. Od dzisiaj będę ci nazywał od FMA - Gluttony Razz

Katsuhiko

Nie sądzę, żeby "Gluttony" było odpowiednią ksywką... Pałacu Kultury przecież nie zjadła... Very Happy

Yoroshiku!!!^*^!!!

Medea

A ja nie rozumiem... podobało się czy nie? Bo mam kilka pomysłów na cykl "Oczami Medei" i pytam się: chcecie czy nie?

Sushi

Medea

Ksz ksz... TY mi tutaj nie dawaj dwuznacznych propozycji z podtekstem, bo Cię moja Lola-Aligatorek pogryzie! ^^*

Sushi

Medea

Trójkącik? Dobra! Very Happy

Katsuhiko

No tera to się zgorszyłam, tej! Embarassed

Podobało się, podobało Smile

Proszę o jeszcze Twisted Evil

Yoroshiku!!!^*^!!!

Medea

Będzie, bedzie, zobaczycie!

Sushi

Katsuhiko

HURRRAAAA!!!!!

A tak na marginesie - do Młodzieży to ja też się zaliczam! Wink

Yoroshiku!!!^*^!!!

ANTAL

Hmmm... Ciekawe jak opisalabys Wroclaw... Jak chcesz, przyjedz ktoregos dnia, to niedaleko od Katowic, mozna za jeden dzien obrocic. Moge cie oprowadzic troche, w koncu mam ukonczony kurs przewodnicki. Tylko musialbym to wczesniej wiedziec. Najlepszy jest weekend, bo wtedy nie siedze w pracy i nie mam proby.

Sushi

Czuję się minimalnie obrażona, będąc pominięta w zaproszeniach przez szanownego przewodnika Wink

Czyżby brak malowniczego opisu mojego miasta miał decydować o zakazie wstępów do śląskiej strefy?

Medea